Voor de winkels die tijdens deze strenge lockdown nog open zijn, staan mensen buiten in de rij te wachten. Ik zie het om mij heen. Als de zon schijnt, dan is het niet zo erg. Afgelopen week in de regen, met paraplu, is het geen pretje.

Bij mij is wachten niet mijn beste eigenschap. Een beetje ongeduldig sta ik dan in de rij. Ik kijk goed om me heen of er niemand voordringt, want daar erger ik me vreselijk aan. De laatste tijd ga ik dan ook in de daluren naar de winkel. Zo beperk ik het wachten tot een minimum. Als ik bijvoorbeeld tegen zessen naar de bakker ga, loop ik het risico dat er soms iets uitverkocht is. Dat neem ik dan maar voor lief. Of ik bestel telefonisch en haal het later op, want wachten...!
Ook al moet ik dan soms wachten, ik blijf de middenstand steunen door lokaal mijn boodschappen te doen. Vele middenstanders hebben economisch een lastige tijd. Doet u ook zo veel als mogelijk uw inkopen in de eigen plaats of in de eigen gemeente? Dat kan ook online.

Tijdens Corona leren we om te wachten. Tijdens de strengste lockdown waar we nu in zitten misschien wel meer dan ooit. Dat geldt niet alleen voor de winkel, maar ook als je in quarantaine zit, of hoop hebt op een beschikbaar medicijn tegen het virus. Het jaar 2020 is het jaar van het wachten. Op de markt sprak ik onlangs een oudere man die tegen mij zei: “Wachten is een kunst.” Dat zinnetje zit nog steeds in mijn hoofd. Zeker in deze decembermaand, waar wachten en verwachten zo in elkaar overlopen. Wat verwachten we van het jaar 2021? Ik ben in ieder geval verwachtingsvol. Wachten is een kunst. Voor mij - en ongetwijfeld veel anderen – is het een heel moeilijke kunst. Maar ik ben er van overtuigd dat ons wachten wordt beloond!

Met vriendelijke groet,

P.C. (Pieter) van Maaren